SSC B nog niet op koers

SSC B – Reynaerde B
Teamleider Menno had een week eerder het team al samengesteld op basis van de reacties in de appgroep(!) en aanwezigen op de clubavond. Een solide mix van geharde competitiespelers trad aan: Herman op 1, Johan op 2, Jelle V op 3 en Menno H op 4. Jelle K. trad aan als ingevlogen vervanger van Menno zelf, die zich op het laatste moment bij zichzelf had afgemeld.
Tot zover niks geks. Kas en Maaike hebben hun eigen spirituele onderonsje waarbij ondoorgrondelijke rituelen, een flinke portie geestverruimende drugs en de stand van de maan op een door een hogere macht gegeven moment  (al dan niet voor aanvang van de partij)  bepaalt wie op bord 5 en/of 6 zit. 

Teamindeling: gesneden koek

Gesneden koek
De verwarring ontstond pas toen een andere vaste speler van het B-team zich aanwezig meldde: Frans van D., genoegzaam bekend van het Tennisgambiet, vroeg zich hardop af waarom hij noch geïnformeerd, noch opgesteld was. Consternatie! Pas luttele minuten eerder was ik bij binnenkomst als vervangend teamleider aangewezen door een onverbiddelijke voorzitter en nu al leek de hele boel in de soep te lopen. 7 spelers voor 6 borden. Ondoorgrondelijk. In mijn hoofd begonnen zich al chaotische taferelen af te spelen. Met vuisten zwaaiende schakers, verscheurde wedstrijdformulieren en pionnen die uit woede door de vertrekken gesmeten worden. Dit alles vergezeld van verheven stemmen en verbijsterde blikken en om de een of andere reden ook gitaarmuziek.
Enfin. Ik moest snel denken en nog sneller handelen. Of andersom.
De logica regeerde en dus nam Frans van D. plaats aan bord 4. Jelle K. werd bedankt voor het opdraven en met één vloeiende beweging door WL Roel ingedeeld in de interne competitie. Daar ging hij overigens glansrijk verder met het afranselen van zijn tegenstander. Net als de week daarvoor en de week daarvoor en de week daarvoor. Hulde.
Nadat ook Reynaerde compleet gemeld was, kon de wedstrijd officieel beginnen.

Makkelijk
Over mijn eigen partij kan ik kort zijn: het werd me erg makkelijk gemaakt. Binnen een uur stond wit verloren. Een korte ronde langs de velden leerde dat het Frans een populaire opening is op clubniveau. Naast mijn eigen partij speelden zowel Johan (bord 2) als Frans (bord 4) hun partij in een Franse (pionnen)structuur.  Vooral voor Frans zag het er op het eerste gezicht veelbelovend uit, maar de avond was nog jong. Maaike speelde tegen een bekende tegenstander. Bovendien won ze de laatste keer Van Leijden! Kas speelde actief en aanvallend, maar ook daar was het too soon to tell.
Tot mijn grote schaamte moet ik bekennen dat er nu een hiaat van een ruim uur in de voortgang van de partijen zat. De nieuwbakken voorzitter van Reynaerde was als fan meegereisd met zijn team. Hij daagde mij uit om een aantal partijen Rapid te spelen en iedereen die mij een beetje kent weet dat ik onverzadigbaar ben als het op 5-tot-10-minutenpartijen aankomt. Johan kwam binnen met een remise. Ron bromde iets als: ‘Het B-team is ‘t aan ‘t weggeven.’ Kas kwam wat verloren binnen. Verloren dus. Maar ik was verzeild geraakt in een tweekamp die zijn gelijke niet kende.

Nieuwe ronde
Het was pas laat op de avond toen ik weer een nieuwe ronde langs de nog lopende partijen maakte:
Een blik op het bord bij Herman toonde een listige situatie. Twee van zijn vrijpionnen tegen een toren. Helaas was de vaardige toren meester in het afsnijden van de velden die o zo belangrijk waren voor de opmars van Herman z’n pionnen. Toen na de eerste ook de tweede pion geslagen dreigde te worden moest hij opgeven.
Ook Maaike zat inmiddels in een lastig parket. Een stelling die in essentie remiseachtig aandeed moest door Maaike gewonnen worden om het team in de race voor een resultaat te houden. Nam ze te veel risico? Neen. Was de ruil van stukken in het voordeel van Reynaerde? Zeker. Was het te vermijden? Neen. De extra pion die lange tijd zo onschuldig op de 2e rij had gestaan kwam, zag en overwon. En zo verdween een resultaat uit zicht voor de SSC.
Frans (met wit) schatte goed in dat hij wat meer ruimte had, zijn pionnen op betere velden, open lijnen voor zijn torens en vooral meer tijd op de klok. Hij forceerde, wilde de overwinning snel en resoluut binnenslepen, maar de stelling was te grillig om eenvoudigweg in winst om te zetten. Zijn tegenstander deed in tijdnood bovendien een paar uitstekende zetten. Het tij keerde toen de zwarte dame en toren de koning in het nauw dreven en ook Frans moest zijn tegenstander de hand reiken.

Om af te sluiten nog een eeuwige, Chinese wijsheid:
‘De goede schaker stelt zichzelf eerst buiten het bereik van verlies en wacht dan op een kans om de tegenstander te verslaan.’
– Sun Tzu leert zijn neefje schaken

Eindstand SSC-B 1.5 – Reynaerde 4.5 

Jelle Verdoes