Voor je kiezen

Titanenstrijd

Het beloofde een spannende avond te worden waarin de titanenstrijd om het rapidkampioenschap 2022/2023 tussen Bruin en Bey uitgevochten moest worden. Op weg naar ons speellokaal viel op dat er enorm veel mensen ook die kant op gingen. Had iemand het lokale sufferdje getipt dat er die avond gespeeld werd om het Rapidkampioenschap? Wat deden al die mensen anders op straat? Bij ’t Onderdak aangekomen bleek al snel dat ze niet de schaakklok hadden horen beieren, maar naar een voorstelling over de Gravin van Holland kwamen. Jacoba van Beieren dus.

Sportief
In de aanloop naar de avond had Bert een sportief aanbod gedaan door voor te stellen dat bij gelijk eindigen de twee schaakhelden een extra potje tegen elkaar zouden spelen, liever dan op WP een winnaar aan te wijzen. En of de WL daarmee akkoord ging? Het antwoord werd niet afgewacht, want bij SSC is men heel goed in staat besluiten te nemen zonder allerlei vergadermarathons. Goeie club.

Ik had mij natuurlijk ook (te) intens voorbereid op de minimale kans het kampioenschap naar mij toe te trekken. Die voorbereiding bestond onder meer uit alcoholonthouding, wat bij onze lokale stamkroeg verbazing wekte toen mijn moeder (98) wel en ik niet aan de witte wijn ging: ‘Hè, echt niet? Weet je het zeker?’ ‘Ja, ik moet schaken,’ sprak ik somber. Niet slim natuurlijk want deze leuke meid heb ik daarmee nu beslist niet enthousiast gemaakt voor dit edele bordspel. Een haastig toegevoegd ‘maar in de nazit wel natuurlijk, dan gaan we aan het bier!’ hielp toen al niet meer.

Sam, tikkies uitgedeeld

Implantaat
Over bier gesproken. Het verwonderde me al dat Paul zo laat had afgezegd met de mededeling dat hij ‘het schaken die avond kon missen als kiespijn.’ De reden was dat hij twee implantaten had gekregen en nu verrekte van de pijn. En ik kan dan wel niet goed schaken, maar analyseren kan ik als de beste. Dat leidde tot de volgende twee vragen: (1) wie laat zich nou implanteren op een schaakavond? Ergo: doelbewuste actie van Paul en zo ja, waarom? En (2): wat zit er in die implantaten? Is dat de nieuwste uitvinding om vals te spelen? Krijgt Paul het straks dvoor zijn kiezen? Schokje rechts: torenzet, omlaag getrokken kaak: loperzet, cirkeldraaiende kin: paardzet? Tic op links: matdreiging? We zijn gewaarschuwd, Paul, we gaan op je letten!
Maar nog even terug naar de eerste reden: waarom je uitgerekend op deze dag laten implanteren? Het zou al snel duidelijk worden… Penningmeester Sam had de week ervoor allerlei tikkies uitgedeeld en de clubkas was dus weer goed gevuld. Dat resulteerde in een schaal kaas en worst, heerlijk, zelfs bij de koffie. Daar ontbrak het niet aan. Daar niet aan, nee… Maar eerst terug naar de wedstrijden.

Extra gevuld
Ons barlokaal was extra gevuld, bijna iedereen was er en gelukkig waren we even! WL Roel maakte de indeling bekend en ik moest beginnen tegen een van de kampioenskandidaten. Daar was ik al bang voor en manlief ook. Wij spelen niet graag tégen elkaar… Had ik me stiekem helemaal voorbereid op ‘zijn’ Siciliaan, speelt ie ineens iets heel anders. Heb ik dat weer? Want jullie denken toch zeker niet, dat ik ook maar één seconde overwogen heb om hem te ‘laten’ winnen? No way. Ik hield het in de opening nog een beetje droog, maar daarna regende het slagen om mijn oren en had Jan B. zijn eerste punt binnen. Dat gold niet voor Bert, die genoegen moest nemen met een halfje tegen Roel, waarmee de druk op de andere twee rondes voor hem ’toren’hoog was.

De tweede ronde moest ik tegen Roel. Ik sprak gelaten tegen Menno: ‘Dat komt natuurlijk, omdat we vorige week hebben zitten klagen dat hij nooit tegen ons wil spelen. Dat hadden we nooit moeten zeggen.’ Menno was het helemaal eens met me en scoorde gewoon een punt tegen Piet. Hij wel.
De stelling tegen Roel liet zich typeren door heel veel stukken op het bord die elkaar steeds meer verdrongen, totdat het slagwerk losbarstte en er in mijn stelling gaten ontstonden alsof er een lading hagelstenen op neergedaald was. Nul nummer twee. Peil humeur: onder nul.

Jan B. en Bert deden intussen wat ze moesten doen: ze wonnen beiden van hun opponent, Jan tegen Frans V, die mij later nog toevertrouwde: ‘Het was eigenlijk wel remise, maar op het laatst verloor ik toch nog’ en Bert tegen Frits. Dat was trouwens echt nog wel even heel spannend, want de seconden tikten bij beiden snel weg op de klok en de druk op Berts koning nam toe, totdat Frits in de haast een onreglementaire zet deed (hij stond schaak maar had dat niet gezien) en Bert haastig een vol punt incasseerde: ‘Dat hoort er ook bij’ sprak hij genadeloos. Keihard die man! Maar ja, het rapidkampioenschap stond natuurlijk op het spel en dan is alles geoorloofd!

De verloren schaker keert weer

In de laatste ronde moest Jan tegen Bernard en Bert tegen Menno. Als Jan een vol punt binnensleepte was het kampioenschap binnen. Ik moest tegen Kas, terwijl Piet – gelukkig weer terug na een paar weken afwezigheid – tegen Wouter moest. Noch Kas, noch Wouter waren echter waar dan ook te bekennen. Kwaad weggelopen? Roken? Neus poederen? (Eh…) Stiekem naar de voorstelling van Jacoba van Beieren gegaan? We begrepen er niets van. Ik zag al gebeuren dat ik tegen Piet ingedeeld zou worden, en met zijn opmerking na mijn laatste partij tegen hem nog goed verankerd in mijn geheugen keek ik daar niet naar uit. Niets persoonlijks hoor. Nee, echt niet. Ik zeg toch nee?

Koel
Gelukkig was er tussen de inmiddels massaal aan de alcohol geslagen spelers nog iemand die niet zozeer het bier als wel het hoofd koel hield – was het Roel niet? – en die rukte de deur van de E-zaal open. En daar bleken Kas en Wouter zich verschanst te hebben, maar ontsnappen was niet meer mogelijk. Aantreden, heren!

Omdat ik gemerkt had dat mijn voorbereiding geen vruchten afwierp besloot ook ik voortijdig aan het bier te gaan. En toen viel het kwartje ineens waarom Paul er niet was: hij had n.l. ernstig verzaakt! De voorraad bier was absoluut niet toereikend voor de behoefte op deze slotavond van de Rapid. Sommigen waren zelfs al aan de wijn gegaan, zag ik. Toen ik later Menno – als aanpalende familie van Paul – erop aansprak dat er ’te weinig bier was’ verwees hij me meteen door naar Johan, die qua familiebanden ‘immers dichterbij staat.’ Maar dat was nadat Johan al verdwenen was.
Hoe dan ook besloot ik haastig een HJ te pakken, wat Kas de woorden ontlokte: ‘Zo, al aan het bier?’ Psychologische oorlogsvoering, natuurlijk. Als het bier is in de vrouw, is de partij snel over, au.

Ik zat absoluut te kranten, dacht weer veel te lang en te diep na en zag de onvermijdelijke derde nul alweer in hoog tempo op me af komen. En zo geschiedde: Kas won vrij gemakkelijk van me. De enige winst die avond zou een biertje van Kas worden. En van de overall winnaar. Dat was tenminste nog iets…

Aan de top
Aan de top was het inmiddels niet spannend meer toen Jan B.ernard versloeg en daarmee ongedeeld winnaar van de rapidcompetitie was. Het volle punt dat Bert nog binnensleepte tegen Menno veranderde daar niets meer aan. Sportief reikte Bert Jan de hand, nog iets mompelend dat zilver eigenlijk goud was, maar de handdruk was absoluut gemeen¹. Van de familie Nazit kreeg Jan later nog een verdiend applausje, want eerlijk is eerlijk, na alle pogingen om Bert van deze beker af te houden heeft Jan hiermee wel aan zijn dure plicht voldaan, waarmee het voor Bert hopelijk nog voldoende uitdaging blijft om SSC te dienen als heer en schaakmeester.

Aftrekdekker

Zoals dat echte schakers betaamt werd er na afloop nog veelvuldig gesnelschaatst door allerlei personen en mensen, veelvuldig en niet altijd genuanceerd becommentarieerd (de aftrekdekkers vlogen door de lucht) door de kibitzers, en speelden ook B&B voor de bühne toch nog een potje tegen elkaar met winst voor…. B. Op de klok zag ik, toen de rook opgetrokken was, het magische getal pi staan bij Bert – én de winst – en pi was ook ongeveer nog de voorraad drank. Of nog niet eens; de koelkast liet namelijk een akelig leeg krat zien.

Nadat eerst een paar biertjes van de bovenste plank (letterlijk) waren geconsumeerd toonde Frans D. zich  zeer creatief door bij de bar van ’t Onderdak biertjes te scoren; daar stond men immers nog luidkeels (zoals af en toe de speelzaal binnendrong) op of met de Gravin te proosten.

Snelschaatsers

Toen die glazen leeg waren besloot ik dat Jan wel een rondje mocht geven om te vieren dat hij rapidkampioen was geworden. Hij vond het prima en Sam bood aan om de biertjes te helpen dragen. Bij de bar schoof ik hem naar voren, want ik dacht dat de dames eerder genegen zouden zijn zo’n toffe gozer te bedienen dan mij. ‘Hoeveel bier wilt u?’ ‘Tien.’ ‘Tien?????’ Dat moest eerst overlegd worden, want er bestaat zoiets als ‘sociale hygiëne’ weet ik uit mijn horecatijd, wat vooral inhoudt dat je dronken mensen niet meer mag schenken. En na tien biertjes zou deze frisse jongeman vast onbekwaam zijn. We legden uit dat het voor de schaakclub was, maar ik geloof niet dat ze het echt begrepen; ook werd er iets gemompeld dat ze maar tot 1,5 uur na de voorstelling mochten schenken – dat was nu –  want er was iets met horecaconcurrentie, maar de concurrent – een leeg kratje bier in de B(ar)-zaal had daar helemaal geen probleem mee. Zo probeerden we ons verzoek te verduidelijken.
Toen mijn pleidooi dat het ‘voor de schaakclub was’ geen indruk maakte probeerde ik ze te verleiden met een bedragje voor de fooienpot, terwijl Sam er gewoon al vandoor was gegaan met de eerste vijf glazen. We beloofden alle (lege!) glazen terug te brengen en toen was het goed. Nou ja, Sam had hun goedkeuring niet afgewacht, want ook de tweede lading bier had hij al in rap tempo naar de dorstige kelen gebracht. Terug in de zaal hieven we met de nazitters – en dat waren er best veel – als Paul er is zijn het er altijd een stuk minder … ???? (ik wed dat hij als hij dit leest lacht als een boer schaker met kiespijn…) – het glas met als overall doel: Bei(j)-eren. En nadat Bert beloofd had de beker voor Jan te zullen poetsen, en al het bier dan echt, echt helemaal op was, vertrok ik met de kampioen aan mijn zijde, met in mijn hoofd nog slechts de woorden: ‘Bey has left the building.’ Want natuurlijk ben ik gewoon heel trots op mijn j/man. Hieronder nog de eindstand. En ok, ondanks mijn drie nullen van de laatste ronde ben ik ook best trots op mijn 9e plaats!

¹Is dit nou een typefout of niet? Sprak zij welgemeen(d).