Traditioneel vindt in februari het Noteboomtoernooi plaats, rond de geboortedag van Daniël Noteboom (26 februari), drie dagen schaken in een zesrondig open toernooi of drie rondjes in vierkampen. Al snel bleek een groepje enthousiaste Sassemers zich te hebben ingeschreven en zo ook, zij het na enige aarzeling, mijn eigen Jan B. ‘Heb jij al ingeschreven?’ volgde steevast dagelijks na zijn inschrijving. ‘Nee, ik weet nog niet of ik wel meedoe.’ Op de laatste dag van inschrijving, 20 februari, vroeg hij het wel vier keer. Hoezo, onder druk zetten? Uiteindelijk schreef ik om elf uur ’s avonds in, vooruit dan maar … Dit was overigens mede ingegeven door het feit dat Jan zaterdag jarig was en tja, dan waren we in ieder geval bij elkaar die dag, wel zo aardig.
Paard op weg om zijn soldaatje bij te staan
Eindpositie, promotie is niet meer te voorkomen. Echt prachtig!
Eén puntje graag …
Op weg naar de speelhal, het Leonardo College, een fraaie, nieuw gebouwde school bij de Vijf Meihal, sprak ik de hoop uit dat ik in ieder geval één puntje zou scoren: ‘Dan is mijn toernooi geslaagd.’ Vorig jaar had ik 1/2 uit 2; de 3e ronde werd door mijn tegenstander afgezegd, niet leuk. Dat zou nu hopelijk niet weer gebeuren.
Maar het leukste was natuurlijk de royale deelname door onze clubgenoten, de meesten in de vierkampen, twee helden in het open toernooi: Jeffrey, die zelfs bijna het kampioenschap op zijn naam geschreven zou hebben als hij de laatste partij gewonnen had! Eeuwig zonde, maar hij trakteerde ons op een prachtig eindspel in de partij ervoor tegen Zhu Chenwu (nog terug te zien op de website van Noteboom). Ook dappere Marcel deed mee in het open toernooi, in de B-groep. Dus het was dagelijks een feest van herkenning én de mogelijkheid lief en leed met elkaar te delen. Eerst het leed maar. Ik schakel over naar studio Bey.
???? Studio Bey
Soms zit het allemaal wat tegen!?
Yin en Yang: ‘Een begrip dat verwijst naar twee tegengestelde principes of krachten waarvan alle aspecten 
van het leven en het universum doordrongen zijn.’ Met dank aan Wiki voor het tonen van dit begrip.
In de afgelopen periode zat alles een beetje tegen, zowel met de denksport als fysiek. Ben er doorheen gekomen en Frankrijk lonkt.
In ieder geval: het overkwam mij, alle aspecten van het (schaak)leven. Het is dan de bedoeling, dacht ik, dat je dit op een goede manier kunt verwerken … en weer door.
Nou …
Ik dacht, ok, laat ik maar in het Krokusweekeinde het Noteboomtoernooi gaan spelen. Ik was op zaterdag 22 februari jarig en zou dan wel een punt cadeau krijgen, dacht ik. Vergeet het maar, ik deed gedurende dit weekend alle drie de punten cadeau aan m’n tegenstanders. Terwijl ik op voorhand dacht: een ‘vierkamp’ met een ratinggemiddelde van rond 1875 moest ik toch aan kunnen. Nou …
Ik laat jullie de rampen die me in m’n witpartijen overkwamen maar even niet zien. Te slecht voor woorden en niet leuk om te laten zien. ‘Rampzalig’ met de nadruk op het woord ramp, want alleen het etentje op m’n verjaardag was zalig.
Nou eentje dan …
In het getoonde diagram ben ik met zwart aan zet. Ik geloofde mijn tegenstander (latere groepswinnaar) Mitchel Mathijssen meteen nadat hij z’n toren en prise liet staan. Had ik er maar iets langer naar gekeken.
Hij speelde 28. Dh4 (diagram) en ik speelde na enige tijd, want dacht dat het noodzakelijk was om niet mat te gaan 28. …- Tb8?! Ik had hier natuurlijk betere zetten moeten overwegen, zoals bijv. Dd7, maar ja wat er volgde was erger; 29. De7 – Tf8 30. Dxe6+ – Kg7 31. Pxf5+, 1-0. Zwart gaf op. Een dag later kwam Mitchel het nog inwrijven.
Hij had er nog even met zijn computer naar gekeken en die gaf het zwarte 28. … – Df3! aan met de waardering 0.00. Wit moet eeuwig schaak geven. Er zijn mensen voor minder met het schaken gestopt! Maar twee SSC’ers gingen er met een beker naar huis. Chapeau. De webmaster zal er ongetwijfeld over gaan verhalen. Veel leesplezier.
Studio Valk 
Mijn eerste partij was tegen Stanley B. van LSG. Ik zat gelukkig in een groepje met eenzelfde rating als ik, ware het niet dat ze waarschijnlijk jarenlange speelervaring hebben, maar het leek me dat er kansen zouden zijn. Traditioneel begon ik met het weggeven van een paar pionnen én het verkeerd noteren (c6 is echt wat anders dan Pc6), maar ik ben wat dat betreft net zoals het Nederlands Elftal: als ik achter sta ga ik beter spelen. En dus gaf ik (wijze lessen, geleerd op de club) niet op, maar bleef zitten en vooral ook nadenken voordat ik zette. Dat is wel eens anders geweest (en nog steeds vaak). Gelukkig maken ook mijn tegenstanders foutjes en zo overzag Stanley in de eindstrijd dat ik met mijn dame een langebaanschaats kon uitvoeren (het was tenslotte ook nog eens een schaatsweekend) waarmee hij schaak kwam te staan, ik mijn lopertje op een venijnig veld zette wat de vluchtroute beperkte en uiteindelijk met een pionzetje de val kon laten dichtklappen. Bingeno! Punt gescoord, YES! Zoals gezegd, mijn toernooi kon niet meer stuk.
Gezellig met z’n allen in de aula nog wat nageschaakt (hm, nakaarten doe je zonder kaarten, naschaken volgens mij mét stukken op een bord … áls het woord al bestaat. Taal blijft boeiend) en op naar huis.
Day two
Dag twee begon ik toch wel licht gespannen, maar ik besloot: je hebt je punt gemaakt, dus maak er nu geen punt meer van, of méér van …? Deze partij was tegen Henk B. Kennelijk kreeg ik geen A-spelers. Nu had ik zwart en ik was al helemaal voorbereid op vreemde gambieten of andere groente. Maar hij speelde eigenlijk niets geks. In de opening maak ik veel fouten, doordat ik onvoldoende kijk naar wat de vijand allemaal kan doen en ik nog steeds niet genoeg theorie ken. En dus moest ik al snel een paard inleveren tegen een pion. Geen beste ruil. Maar wederom kwam het oranjegevoel weer boven en beet ik me vast in de stelling. Dat leidde uiteindelijk tot winst doordat hij (pff, wat was het druk op het bord) een rekenfoutje maakte, waardoor ik met gebruikmaking van een aftrekdekker een vol stuk won. Aufgabe. Zwei punkte!
De verhalen vloeiden rijkelijk in de aula, het ene wat meer succesvol dan het andere, ach, kassie-jan …, waarna Jan en ik vertrokken om met vrienden ergens te gaan eten, hij was jarig, immers. Maar hij kreeg helaas geen punten cadeau! Tja, had je tegenstander nou maar verteld dat je jarig was die dag …
Day three
De derde dag moest ik tegen Richard G. (Van B naar G.) Die maakte wegens kortzichtigheid gebruik van een apart bordje met gaatjes en een speciale klok. Ik zag er tegenop, want ik vreesde met mijn notatietechniek dat ik geen aandacht meer voor het spel zou hebben, maar alleen voor het noteren. Want ik moest dus mijn eigen zetten hardop aankondigen, zijn stukken op het grote bord verzetten, én zijn
Alles noteren graag
zetten noteren. ‘Is dat dan wel in zijn tijd?’ vroeg ik wanhopig aan Jan. Die wist het ook niet, verwees me naar de arbiter. Ik besloot het maar eens aan te zien en achteraf zou het reuze meevallen. Alleen had hij het maar over andere mannen dan ik als hij een veld benoemde. Hij: ‘Gustaaf 5’ en ik: ‘Gerard 5.’ Is hier geen schaakalfabet voor, zoals bij de telegramstijl van heul lang geleden?
Evengoed had hij me wel gerustgesteld dat het allemaal wel mee zou vallen met het schuiven en schrijven, en zo begonnen we. We stonden gelijk aan kop met 2 uit 2, dus er viel iets te verdienen. Ik had wederom wit en op mijn e4 kwam zijn Siciliaan. Hoe zat het ook alweer? Ik denk dat ik op zet 3 al afweek, maar dat doe ik graag. Ik geen theorie, dan zij ook niet. De strijd ging redelijk gelijk op, tot hij op een zeker moment zijn oortje pakte en dat in zijn oor deed, waarna hij op de zijkant van de klok begon te duwen. ‘Wat doe je?’ vroeg ik, licht geagiteerd. Wat was dit? Geheime info via zijn oortje? ‘Ik luister even hoeveel tijd ik nog heb, niets aan de hand,’ sprak hij krachtig. ‘Oh, dat wist ik niet, sorry.’ Schaap, dacht ik bij mezelf. Ja, wist ik veel. Dat het het ene oortje inging en ’t andere oortje uit …
Oprukkende dames
Maar goed, tijd hadden we genoeg. Hij rukte op met dame en torens, ik rukte ook op met zwaar geschut. Bijna had ik een mooi valletje voor hem met een vork wat hem z’n dame zou kosten, maar daar trapte hij niet in. Uiteindelijk werden er hier en daar wat stukken geruild en leek er niet zo veel ontwikkeling meer in te zitten. Het was het moment (zet 24) waarop hij remise aanbood. Ik reageerde niet meteen, was het remise? Stond ik beter? Het leek me van niet en eigenlijk vond ik het ook wel mooi en terecht om dan samen eerste te worden. ‘Ik heb remise aangeboden, hoor,’ herhaalde hij. ‘Ja, ik heb het wel gehoord, ik dacht nog even na. Maar ’t lijkt me een mooi plan!’ Dus ik zei dat ik accepteerde en stak mijn hand uit.
Gedeeld 1e groep 21: Richard G. en Maaike
Zo, dit neemt niemand me ooit meer af
Vervolgens sprak hij: ‘Hoe zouden ze dat met die beker doen?’ Want we waren nu dus samen eerste. ‘Ik denk dat je er een kettingzaag bij krijgt, dan kunnen we hem doormidden zagen.’ ‘Haha, als er maar één beker is, mag jij hem hebben.’ Dat vond ik erg aardig van hem, maar ’t was niet nodig, want we kregen er gewoon allebei een.
Ik, een scháákbeker gewonnen. Als er iets is in mijn leven wat ik nooit verwacht zou hebben, is dat het wel. Maar ik heb hem, wonderschoon in al zijn lelijkheid, en deze gaat de deur niet uit, die bewaar ik voor altijd, mét mijn scores er natuurlijk in, anders denkt iedereen dat Jan hem gewonnen heeft… En het zijn wel mijn eerlijk verdiende lauweren! Maar ik was niet de enige SSC’er die met de winst naar huis ging.
Meer succes
Prijswinnaar Paul
Tot slot: de andere succesvolle SSC’er was Paul. Zijn pooletje was erg spannend, want het kon nog gelijk eindigen met alle vier twee punten. Paul had een van de deelnemers even ingefluisterd dat ie wel z’n werk moest doen, en dat deed hij, waardoor Paul, samen met een ander, gedeeld eerste werd met twee punten. Klasse, Paul!
Alles bij elkaar een mooi toernooi, en ook voor degenen die wat minder gescoord hebben: hartstikke leuk om met een groepje zoiets te doen.
Hieronder nog een sfeerimpressie van de SSC’ers in het toernooi, met dank aan fotografen Adinda Serdijn en Paul Koks.
Maaike
Felicitaties aan alle winnaars en aan Jan, met je verjaardag!