SSC all over the world en prijsvraag!

Soms bestaat het leven uit lastige keuzes. Stel je besluit op een dag naar een mooi dorp in de Bollenstreek te verhuizen en meteen maar lid te worden van een schaakclub – allebei gebeurtenissen waarvan mijn goede vrienden steil achterover sloegen. Jij? Geboren en getogen stadsmens? Een dórp? En: scháken? Jij bridget toch? Tja, ’t kan verkeren, zei eens een beroemd man.

Twijfelachtig
Het nemen van dergelijke beslissingen is helemaal niet erg, zéker niet als je er absoluut geen spijt van krijgt. Zoiets weet je natuurlijk vooraf niet, maar wie niet waagt, die niet wint. Een goed uitgangspunt voor een (denk)sporter. Zo heb ik in mijn leven wel vaker twijfelachtige besluiten genomen, hierbij vooral vertrouwend op mijn probleemoplossend vermogen. Dat kan ook een eenvoudig ‘Pakt het niet uit zoals verwacht, dan verkopen we de boel toch gewoon weer?’ zijn. Dat was dan ook het geval toen we een huis in Frankrijk besloten te kopen. Ik geef onmiddellijk toe dat dit vooral een wens van mij was, en al heel, heel lang. Toen ik een jaar of twintig was leek het me ideaal om in de winter keihard te werken en dan de zomer in een warm en zonnig land door te brengen (nee dat is geen pleonasme, warm is niet altijd zonnig, ga maar eens naar de botanische kas in Leiden in de regen, haha). Sommige ideeën hebben een lange incubatietijd. Een heel lange incubatietijd.

Oefenhuisje

Oefenen
Om te ‘oefenen’ deed ik eens een bod op een schattig begijnhuisje in de Morvan. We waren hier meerdere malen op vakantie geweest en zowel het poeperige huisje als het dorp met het hoge en lage terras bevielen ons zeer goed. Ook de buren hadden hun charme: naast ons een Engelse dame met een prachtige – zoals te verwachten – bloeiende tuin. Vanuit ons tuintje hadden we zicht op het balkon van het achtergelegen huis met allerlei Polen, die daar doordeweeks stevig stonden te paffen en in het weekend het zuurverdiende geld waarschijnlijk over de grenzen naar hun echtgenotes brachten. Wat een leven.
Het leukste stel was echter het Portugese echtpaar, dat ergens rechtsachter woonde. Steevast kwam zij scheldend op haar man – en hij op haar – naar buiten, nam het paadje achter ons huis om al mopperend naar de bakker te gaan en niet veel later nog steeds pruttelend terug te keren.

Te koop
Op een dag ontmoetten wij de schoonmakers van het huisje: een Nederlands echtpaar dat in het dorp geland was en (bij)verdiende door vakantiehuurhuizen schoon te maken. Meestal kwamen ze als we al weg waren, die keer waren we nog net aanwezig. Ik vertelde hun dat we zo dol op dit huisje – eigenlijk drie, twee pandjes waren aan elkaar verbonden en het derde werd als schuurtje/opslag gebruikt – waren. Ik sprak vervolgens de onnavolgbare woorden: ‘Als dit nog eens te koop komt, doe ik een bod!’
‘Maar het stáát te koop!’ was het onverwachte antwoord.
Huh?
Madame de Menage toverde een pamflet tevoorschijn waarop het pandje inderdaad in de (veel te dure) verkoop stond. Het bleek van een Engelsman te zijn – zou hij iets gehad hebben met de Engelse buurvrouw? Relatie verbroken, huis verkopen? – en ik kon online contact opnemen. Dat deed ik dan ook. Sterker nog, ik begon op het huis te bieden. Niet dat er geld was, nee, ja, ooit, maar nu niet beschikbaar (nee, geen erfenis, nee, geen bankoverval, nee, niet belangrijk). Ik ging er gewoon niet vanuit dat we dit huisje gingen scoren, het gat tussen wat ik überhaupt bereid was te bieden en de vraagprijs was namelijk echt belachelijk groot. Echter, kennelijk wilde Mr. X er wel vanaf, want hij zakte gestaag. Op het laatst, toen het zweet me inmiddels op de rug stond, zat er nog maar een gat van 5000 euro tussen. Wat als hij ineens ja zei? Ik had geen flauw idee. Kon je in dit land eigenlijk ook als Nederlander een hypotheek afsluiten? En wilde ik dat eigenlijk wel? Kon ik er nog vanaf als hij ja tegen mijn bod zei? Gelukkig voor mij kwam zijn steile daling hier echter tot een einde, mijn vals-plat-stijging was hem toch te gortig geweest – merci à dieu! Maar het zaadje – een huis in Frankrijk – was geplant!

Coup de coeur
Later gingen we regelmatig in de Auvergne op vakantie, nadat we daar op doorreis een keer een overnachting hadden gemaakt. Prachtig landschap – ik vind het altijd net Kolonisten van Catan met die afwisselend groene en hooigele landschappen, met heggetjes, steggetjes, weggetjes. En dus ging de zoektocht daar verder. Vele huizen hebben we bekeken, al dan niet met makelaars. Ook hier nog eens ver in gesprek geweest over een huis, wat afketste omdat het dorp een soort spookstadje aan het worden was. Alles bij elkaar heeft het tien jaar geduurd en toen liepen we tegen ons droomhuis aan. We wisten het meteen: dit is ‘m – een coup de coeur, zoals ze dat in Frankrijk zeggen. Maar dat is een heel (ander) verhaal. Hier volstaat een: we kwamen, zagen, overwonnen en genieten nu afwisselend van een heel goed leven in Sassem en in de Combraille. Dus die droom van toen ik twintig was is toch in vervulling gegaan, al is het niet ‘een half jaar op, een half jaar af’ maar gewoon, als we zin hebben. Hoe mooi is dat?

Terug naar Sassenheim
Maar wat heeft dit alles nu te maken met de titel van deze blog? Nou, dat zit zo. We hebben met onze twee adressen een ander probleem gecreëerd: zijn we in Frankrijk dan genieten we van dat goddelijke leven en willen we eigenlijk niet weg. Zijn we dan weer in Sassem, dan hebben we het dáár weer vet naar onze zin en vinden we het heel lastig om dat weer los te moeten laten. Tja, ‘what can you do?’ zou een bekend Oost-Gronings filosofe zeggen. En daar hebben we dus het volgende op gevonden.

SSC is everywhere
We hebben namelijk ontdekt dat als je maar goed uit je dopjes kijkt, SSC – een van de attracties als we in Nederland zijn – eigenlijk óveral om je heen is. Toen we dit voorjaar van Nederland via Duitsland en Zwitserland naar Frankrijk gingen, kwamen we jullie SSC’ers gewoon overal tegen. Ok, vooralsnog vooral de spelers van SSC-A, maar dat kwam misschien ook omdat Jean natuurlijk (co-)captain van dit team was en wij de prestaties vol vuur volgden vanuit het Franse, SSC-A kon immers kampioen worden! Sterker nog, ze wèrden kampioen!!! Echt absoluut klasse! Wat een feest in dit jubileumjaar!

Prijsvraag
Maar goed, om te ‘bewijzen’ dat we jullie echt gespot hebben over de grens leek het ons aardig om hier een afbeelding te plaatsen waarop de negen spelers van het eerste team terug te zien zijn, met daarnaast de (hopelijk) nieuwe aanwinst voor SSC-A in het volgende seizoen – Marcel Verschoor. Ik zou zeggen: zoek de negen A-spelers: Jan Bey, Bert de Bruin, Piet Bakker, Roel Alferink, Ron Brands, Ignace Rood, Paul de Haas, Sam Warmerdam, Bernard Touber. Denk breed, creatief, beeldend. En let op: soms lijkt de wereld op z’n kop te staan en is het ook nog eens een husseltje in die dorpen hier. Onder de goede inzenders wordt een uniek Frans prijsje verloot. Uiterste inzenddatum 6 mei 2024. Enne, alleen voor leden van SSC ????.
Veel succes en beaucoup de plaisir!!!

Maaike