Bruin tegen Rood
Na negentien nullen op rij zag ik het schaken even niet meer zo zitten (dat snelschaak had ik nooit moeten doen, net zo min als Tata, maar dat had ik al voorspeld; twaalf nullen in de snelschaak en zes bij Tata, verschrikkelijk). Toen ik me de dinsdag erna ook nog op een werkelijk onvoorstelbaar onnozele manier mat liet zetten was ik even klaar met schaken. En dus ook met mijn bijdragen aan deze site. Ik kon het even niet delen, sorry.
Na twee zware dagen voor mijn lief pakte ik de draad toch weer op. Troostende woorden van een vriendin hielpen later die week ook om het enthousiasme weer op te pakken. Het betekende wel dat mijn tegenstander een gewapende dame tegenover zich zou krijgen. Toen de indeling bekend gemaakt werd – Maaike tegen Ron – hoorde ik laatstgenoemde een duidelijke zucht slaken. Misschien vanwege het vorige resultaat. Hoe dan ook besloot ik er eens goed voor te gaan zitten en me deze keer niet te laten verleiden tot zetten als: ‘Nou, ik weet het niet hoor, ik doe gewoon dat,’ om er vervolgens naadloos afgehakt te worden. En inderdaad, het werd een zeer taai potje. Ron beklaagde zich halverwege bij mijn lief, hoorde ik later. ‘En?’ vroeg laatstgenoemde toen Ron even ging buurten bij zijn bord. ‘Het staat helemaal vast’ verzuchtte hij. Omdat ik nog in opleiding ben voor het aanbieden van remise durfde ik dat niet zo goed te doen, ofschoon ik na zo’n veertig zetten vermoedde dat het misschien wel kon. Ik overwoog net om bij mijn volgende zet te zeggen: ‘Ik bied remise en een biertje aan’ – bij wijze van extra stimulans om het vooral aan te nemen – toen Ron me voor was. ‘Ik bied remise aan’ mompelde hij enigszins gelaten. Ik wachtte een split second en stak toen mijn hand uit. ‘En ik bied een biertje aan!’ Of hij echt tevreden was met de uitslag weet ik niet, ik wel in ieder geval. Remise is in ieder geval NIET verliezen! En sorry Ron dat je van mijn saaie spel het slachtoffer werd. De volgende keer gooi ik waarschijnlijk al mijn krijgers weer met veel elan voor de leeuwen, ook voor niet-zwarte.
Remisekoning Menno
Nou draagt die remise in ieder geval bij aan mijn zelfvertrouwen, maar er zijn natuurlijk altijd spelers die het beter kunnen, want inmiddels is er bij SSC een heuse remisekoning opgestaan, namelijk: Menno. Toen hij kwam informeren wat ik gedaan had en ik trots mijn remise meldde vroeg ik hem uiteraard ook naar zijn resultaat. Hij toverde een scheef glimlachje op zijn gezicht en haalde zijn schouders in een veelzeggend gebaar op: ‘Remise.’ Natuurlijk! dacht ik erachteraan. Met negen remises is hij absoluut koploper in dat klassement.
In het reguliere klassement hebben de nummers 2 en 3 van plaats verwisseld, nadat Marcel op fraaie wijze van Jan B. won. Als beloning mocht hij een extra smurfenbonbon, vond ik. Niet veel leden hebben deze zak met blauwe hazelnootbonbons nog ontdekt volgens mij, maar hij staat iedere week bij de koffie (tot ie leeg is uiteraard). Je krijgt er wel blauwe handen van, want de papiertjes geven af. Dat hebben ze natuurlijk expres gedaan in de hoop dat degene die ze naar binnen werkt meteen even de afwas doet om zo de handen weer wit te wassen. Hoe dan ook, door deze fraaie winstpartij van Marcel schuift Roel naar de 3e plek, mede omdat hij reglementaire punten kreeg daar hij ergens een (hopelijk niet scheve) schaats rijdt.
Aan kop staat rotsvast Bert, nadat Bruin van Rood won, na een langdurige partij waarbij Ignace met lede ogen moest toezien hoe zijn dappere krijgertjes stuk voor stuk neergemaaid werden. Wat zal Fritz daar wel niet van zeggen? Bert dus royaal aan de leiding, ondanks het toenemende lawaai in de speelzaal, aangezien de rest inmiddels klaar was met spelen en aan de nazit was begonnen.
Volgende week mogen acht mannen extern aantreden tegen Roelofarendsveen. Het recreatieteam met vier heren speelt een dag eerder, op 6 februari. Zet hem op, mannen! En daarna wel gaan spelen natuurlijk ????.
