Veren

Laten we in deze barnende tijd waarin de nadruk lijkt te liggen op het benadrukken van wat iedereen verkeerd doet en daar vervolgens vol enthousiasme mee om de oren geslagen wordt, de positiviteit eens opzoeken. En daar is reden genoeg voor!

Eerste veer
Zo begon de avond met een prachtige toespraak  van voorzitter Paul de Haas aan het adres van Ron Brands, die na 27 (!!!) jaar afscheid nam als bestuurslid van de SSC. Diverse rollen heeft hij vervuld binnen het bestuur, als laatste die van secretaris. In het archief dat overgedragen is aan opvolger Jelle V. zaten nog bestanden opgeslagen in WP5.1. – zo lang was Ron al secretaris! Weten onze jonge(re) leden eigenlijk wel wat dat is? WP5.1? Hoe dan ook, de eerste veer van deze avond was absoluut voor Ron, wat bij de viering van het 100-jarig bestaan van de SSC in 2024 bekrachtigd werd met het erelidmaatschap. En vanavond dus met een mooie fles robijnrood vocht. Iemand zou later zeggen: ‘Heb je je 27 jaar uitgesloofd, krijg je een flesje wijn …’ Tja, bij SSC betekent vrijwilligerswerk ook écht vrijwilligerswerk. Maar jongens, wat een uithoudingsvermogen, dat moet Jelle nog maar waar zien te maken!
Op persoonlijke titel overhandigde Jan Bey vervolgens, mede namens die andere Bey, die b(e)ij Valkenburg, een geïmporteerd lekker flesje aan Ron. Ron was en is voor hem altijd ‘Mr. SSC’ geweest, hét gezicht van de Sassenheimse Schaakclub.
Ron, enorm bedankt namens iedereen voor je jarenlange inzet en we hopen dat je nu weer volop van het spelletje kunt genieten zonder te hoeven denken aan al die taken die een secretaris nu eenmaal op zijn bord heeft liggen. Maar volgens mij lukt dat al aardig, getuige je opmerking bij de nazit, toen je opgewekt zei: ‘Ik sta weer eens bovenaan, zoals gewoonlijk …’

Veerkrachtig
De volgende veer is voor onze nieuwe leden Dominic en Ben Z. Het kan niet anders dan dat zij het informatieboekje goed hebben gelezen, want zij meldden zich royaal op tijd op de clubavond om vervolgens te helpen met het klaarzetten van de borden en stukken. Hulde mannen! That’s the spirit! Hopelijk inspireert dit vele anderen om ook op tijd te komen en gezamenlijk te zorgen voor het opzetten van stukken en borden, én het doen van de afwas en het opruimen van het materiaal na afloop. De beloning is een gezellige nazit, voel je vooral welkom om daar aan te schuiven.

Drie maal is scheepsrecht
De derde loftrompet schalt voor Roel, die zich na zijn vrije val toch weer meldde op de clubavond. Gelukkig is kandidaat-wedstrijdleider Menno H. al zo ingewerkt dat hij naadloos een random indeling uit de pc kan laten rollen, maar dat neemt niet weg dat we blij waren dat de – dit jaar voor het laatst – wedstrijdleider het strijdtoneel weer betrad. Met een arm in een mitella, dat wel, en een paar pijnlijke ribben. Ik had de eer tegen hem te mogen moeten spelen. En hij was belust op wraak, dat wist ik, want had ik hem in Frankrijk tijdens het minitoernooitje niet naadloos verslagen? Gelukkig had ik zwart en mocht ik kiezen waar de klok moest staan. Natuurlijk koos ik voor de kant van de mitella-arm. Daarna bood ik hem koffie aan – ‘Nee, doe maar water’ – waarna ik het glas valsch ver buiten bereik van zijn goede arm zette. Kortom, ik deed er werkelijk alles aan om hem niet te laten winnen. Het mocht allemaal niet baten, ik werd vakkundig van het bord geveegd. Soit. Na afloop zei Roel iets van dat het een interessante opening was ofzo. Dat zal best, want ik ken er geen een en dus is voor mij iedere variant nieuw, ook als ze ter plekke ge(her)creëerd worden. De overwinning is je gegund, Roel, sterkte met het helingsproces, dat duurt nog wel even.

Nazit
De nazit was als altijd zeer gezellig. Uiteraard kwam Keizer weer eens langs en liep Ignace Rood aan. Hij haalde weer eens zijn geliefde ASV aan – de Arnhemse Schaak Vereniging. Altijd weer die ASV. ‘Oh, die fantastische ASV,’ jammert Ignace regelmatig. ASV, de club die hij nu al jaren moet missen. Alleen zo nu en dan éven terug naar zijn oude makkers, die heerlijke club daar in het oosten van het land. Je hoort hem bijna snikken: ‘Wóónde ik daar nog maar, mijn geliefde ASV, nee, ik doe er niet meer mee, en ik huil daarom voor twee …’ Ook nu liet hij zich duidelijk weer helemaal meevoeren door zijn eigen sentiment: ‘Nee, dáár is nooit discussie, niks geen Keizer, de indeling is op tpr. Nooit gedoe!’ Uiteraard ging Marco hier tegenin: ‘Omdat niemand het begrijpt!’ smaalde hij. Voor wie dat nog niet wist: Marco gaat graag tegen dingen in. Marco gaat eigenlijk ALTIJD tegen dingen in. Dat moet vroeger toch echt wel een pestventje geweest zijn.
Ignace, die meestal iets meer tijd gebruikt om zijn woorden zorgvuldig gestalte te geven, reageerde deze keer zeer kort, duidelijk en strak: ‘Kop dicht!’ Gelukkig maken beide heren deel uit van de commissie GrWijze Mannen die zich gaan buigen over het ultieme wedstrijdschema én de indeling. Ik verwacht een Keizer met een baard. We zijn benieuwd.
Toen de nieuwe dag alweer begonnen was, sprak de kandidaat-wl op zo’n typisch klaagtoontje dat onze generatie he-le-maal niet kent: ‘Ik ga naar huis. Er zijn ook mensen die moeten werken.’ Het hoongelach klonk tot diep in Park Rusthof door. Waarna er nog een laatste kansje voorbij kwam, voordat ook de rest het Hazenpad koos. Met vederlichte tred.

Maaike