De vlag kan uit!

Hulde aan het team (van a1-h1): Ignace, Roel, Bernard, Ron, Jan B. Ben, Bert, Paul.

Het seizoen zit erop. Dat wil zeggen, het externe seizoen. Op 9 mei was de zinderende finale van ons eerste team: SSC-A. Zinderend? Konden ze nog kampioen worden dan? Nou nee, het ging om lijfsbehoud in de 2e klasse. De wedstrijd tegen de Vrijpionnen móest gewonnen worden om degradatie te voorkomen.
Al om tien voor acht stapten we de arena binnen (we wonen het dichtst bij en zijn dus altijd laat, dat is gewoon een wetmatigheid) waar diverse ‘vreemde’ gezichten al zoekend rondliepen. Tussen de vreemde gezichten één bekende: Frans V. Dit SSC-lid speelde namelijk voor de vijand… Verontschuldigend mompelde hij iets als: ‘Als voorzitter moet ik natuurlijk wel voor de VP’s spelen, maar als SSC wint is dat natuurlijk óók mijn club.’ ‘Dus je kunt eigenlijk niet verliezen vandaag?’ sprak ik valsch. Hij grijnsde sardonisch (of dat echt zo was durf ik niet te zeggen, maar ik vind het zo’n mooi woord, sardonisch).

Harry Sist(ermans) de Vrijpionnen toe om hun stinkende best te doen.

‘De Vrijpionnen’, zo had ik begrepen, is een jeugdclub, maar ik vond wel dat de spelers dan wel erg jong de baard in en aan de keel hadden want ik heb niemand in korte broek kunnen ontwaren. Ze hadden dus hun zware geschut ingezet. Maar onze mannen lieten zich niet kisten en ook niet van het bord schuiven. De eerste overwinning kwam op naam van Ben te staan. Tegen…. jawel, Frans V!!!! De V van Verdraaid (vanuit Frans gezien) en Victorie (vanuit Ben gezien).

Niet lang daarna betrad Roel de B(ar)zaal waar wij – de mindere goden – in totaal aan drie borden speelden. Meestal is degene die voorop loopt de winnaar, dus dat leek er goed uit te zien en dat bleek ook zo te zijn. Dat Paul daarna helaas het hoofd had moeten buigen was jammer, maar we stonden nog steeds op voorsprong: 2-1.

Wij – de internen – speelden inmiddels onze eigen strijd en aangezien het indelingsprogramma niet werkte besliste Johan dat ik tegen Kas moest. Dat wilde ik wel, want die had nog iets tegoed van me (wie niet?). ‘Ik heb wit’ sprak ik kort, ‘want de vorige keer had jij wit.’ Hieraan voorafgaand vond overigens nog een klein ‘incident’ plaats toen een lid van SSC (nee ik noem geen namen) op me af kwam en zei: ‘Ik moet me nog verontschuldigen voor vorige week.’ Ik keek hem verbaasd aan. ‘Waarom?’ ‘Ja, ik raakte je aan! Enne, in het kader van Me2 (mie-toe), wil ik me hiervoor verontschuldigen. Ik ben heel erg gewend om mensen aan te raken, zie je, maar dat kan natuurlijk niet meer!’ Het moet niet gekker worden, dacht ik bij mezelf. ‘Ik ben van vóór Me2 hoor, meer uit de tijd van U2. So no problem.’

Onaantastbaar nam ik even later plaats achter het bord. Voor de zekerheid liet ik de klok door Jelle instellen, want de vorige keer klopte er van alles niet in onze partij: eerst liep de klok niet, toen weer wel, toen werd er niets bijgeteld en bovendien hadden we van die rare stukken. Jelle draaide goedmoedig aan de knoppen en toen begonnen we. E4. What else? Na een korte denkpauze kwam er e5. En daarna begonnen de stukken zich te ontwikkelen. Ik liet me niet opjagen, joeg de troepen naar voren en wist goede posities te veroveren met een ‘voordelige ruil’ – uit de wijze lessen van meester Jop destijds. Op zeker moment stond mijn door een paard gedekte zwarte loper op g5 met röntgen-ogen door Kas’ paard op f6 naar zijn dame  te kijken en dus probeerde Kas via oprukkende pionnen mijn loper weg te jagen: h6, g5, en mijn loper werd teruggedrongen naar h4. Hmm. Natuurlijk kon ik mijn loper redden, maar dat gepende paard vond ik wel heel lekker en dus wilde ik eigenlijk mijn positie niet opgeven. Zou ik wellicht een paard voor twee pionnen kunnen geven? Denk denk denk denk. Op je handen zitten, Maai! Denk eerst na!

‘Mag ik remise accepteren?’

Inmiddels ging het strijdgewoel in de E(xterne)-zaal gewoon door. De tegenstander van Jan zat als (ver)Lam(d) achter het bord, en blééf dus zitten. Ron hoorde ik op een gegeven moment (nadat mijn partij al afgelopen was, ik durfde echt niet tussendoor te gaan kijken, als de dood dat de klok mijn tijd weg zou tikken) remise aan’mompelen’, maar zijn tegenstander wilde ‘nog even doorspelen.’ Toen de Haasnoot echter hoog werd bood hij op zijn beurt remise aan. ‘Eerst een zet doen’ sprak Ron vermanend, ‘dat zijn de regels.’ ‘Dat deed jij ook niet!’ ‘Wel waar!’ En zo was het ook. Nou ja, deze remise werd natuurlijk ook afgeslagen, zo gaat dat nu eenmaal tussen remiserende mannen, en uiteindelijk eindigde de partij in… remise.

Aan bord 1 moest Bert de Bruin tegen Bruinen – uiteraard! – en vroeg hij, zoals het hoort, op een gegeven moment aan wedstrijdleider/teamcaptain Roel of hij remise mocht aannemen. Roel liep echter, voldaan natuurlijk met zijn punt, lekker te keutelen in de speelzaal, dus arme Bert moest er tot drie keer toe om vragen. Dus hoewel je zou vermoeden dat Bert het zou doen, bakte in dit geval  Roel ze bruin. Hoe dan ook, het mocht! Met de winst van Jan en Ignace en nog een remise van Bernard kwam de stand daarmee op 5.5 – 2.5! YES! In de poule gebleven! Het voelde alsof onze mannen kampioen waren geworden, geweldig! En natuurlijk moest dit vereeuwigd worden op de foto, ondanks een ‘Ben d’r niet.’ ‘Die fotoshop ik er wel tussen!’ Bij deze. Hulde mannen! Top gedaan! Van degradatiekandidaat naar een vierde plaats! Trots op jullie (allemaal! Want in eerdere wedstrijden speelden ook Piet, Sam, Jelle, Johan en Willem een of meerdere keren). En deze zege moest natuurlijk meteen gevierd worden!

In slaap gevallen…

Waar onze mannen al over konden gaan op de orde van de dag (bier drinken) werd er bij de internen nog aan één bord gespeeld: Frans D. vs Johan. Na een lange strijd werd de partij uiteindelijk gewonnen door Johan, toen Frans D. door z’n vlag ging. ‘Het is weer zover!’ sprak laatstgenoemde getergd, ‘ik val weer in slaap! Vergeet gewoon op de klok te kijken! Zo gaat het nou altijd als het na tien uur is…’
Ik blikte hem meelevend aan en sprak toen: ‘Als ik weer een keer tegen jou moet vraag ik of we om tien uur mogen beginnen.’ Hij grijnsde dapper. De held. Op het andere bord waar de andere twee interne spelers, Jelle en Frits, zaten, was inmiddels remise gemaakt.

En jij dan? Hoor ik je denken. Nou, ik besloot ten langen leste om inderdaad mijn paard voor twee pionnen te geven. Dus ik sloeg op g5 (met paard), hij sloeg op g5 (met pion), ik sloeg op g5 (met loper) en zo bleef mijn loper naar die dame loeren en kon dat paard nog steeds niet weg. En nee, de dame ook niet, want dan kon ik zomaar zijn paardje pakken… Met al die open velden die inmiddels voor de koning ontstaan waren, was het een kwestie van tijd voordat het landje-pik gecompleteerd werd en mijn meisje uiteindelijk de koning op f5 mat zette. Na check, check, dubbelcheck. Want ik overzie nog wel eens wat en wilde 200 procent zeker weten dat er geen uitweg meer mogelijk was. En dat was er niet. En dus: Kas(sa)!

In de nachtelijke analyse thuis riep mijn heer: je hebt een Botwinnik gedaan! Een wat? Een Botwinnik, met dat ‘offer’. Oh? Nou Botwistiknie. Het leek me gewoon beter om positie te hebben en dan maar een pionnetje te weinig voor dat paard. En daar bleek ik helemaal gelijk in te hebben – maar de winnaar heeft altijd gelijk, toch? In het klassement ben ik nu gestegen naar de 20e plek van de 22. Nu Stefan voor de vorm van de lijst gehaald is móet ik natuurlijk ook scoren om van die vermaledijde laatste plaats af te blijven. Nog even doortrainen Jean!

Nawoord
Toen ik gisteravond naar de stand keek in de tweede klasse keek ik ook meteen even naar de recreatieklasse. Ik had me namelijk niet gerealiseerd dat iedereen in deze groep inmiddels zijn laatste wedstrijd – met die eclatante overwinning van onze jongens tegen Voor-scheten-in-hun-broek – al gespeeld had. En dus passen ook hier felicitaties voor ons tweede team dat eindigde op de 6e plaats. Volgend jaar op naar de gulden middenweg heren! Met wie weet zelfs een dame in de gelederen…